سلام نو – سرویس بین‌الملل: این روزها حرف و نقد درباره تیم مذاکره کننده ایران بسیار است، به خصوص کاربران فضای مجازی به مواردی چون حضور مذاکره کننده در دیدار علی باقری و انریکه مورا و دیدار دو نفره مذاکره کننده روسیه و آمریکا نقد بسیاری دارند.
با این همه به نظر می‌رسد ایراد اصلی در این مورد نباشد. حضور مذاکره کننده در دیداری مثل دیدار مذاکره کننده ارشد ایران و اروپا حتی می‌تواند امتیازی باشد که نماینده ایران روی ترجمه انرژی نگذارد و فقط به محتوا فکر کند. البته عدم تسلط باقری به زبان انگلیسی نقدی است که می‌توان متوجه او و بسیاری دیگر از دیپلمات‌های ایران کرد، اما این مسئله تاثیر مهمی در مذاکرات فعلی ندارد.
دیدار دو نفره میخائیل اولیانوف و رابرت مالی هم هر چند جای نقد دارد و غیبت ایران در آن مثبت نیست، اما در نهایت هر چیزی هم که در آن مذاکرات مصوب شود نیاز به تایید ایران خواهد داشت.
مشکلی که این روزها به وضوح به چشم می‌آید ضعف رسانه‌ای تیم مذاکره کننده ایران است. در حالی که علی باقری به عنوان سرپرست تیم مذاکره کننده و معاون وزیر خارجه در وین حاضر است، این میخائیل اولیانوف است که تمام روندهای برجام را تشریح می‌کند. بیشتر خبرهای مذاکرات وین را ایرانیان یا از مذاکره کننده روسیه می‌شنوند یا از منابع مطلع غربی!
تیم مذاکره کننده فعلی که منتقد سفت و سخت تیم مذاکره کننده قبلی و شخص جواد ظریف است کاش به این فکر کند که شنیدن سیر تحولات برجام از وزیر خارجه یا مذاکره کننده ارشد ایران یا یک طرف خارجی برای مردم بسیار متفاوت است. این تفاوت وقتی بیشتر می‌شود که آن طرف خارجی روسی باشد.
این که اولیانوف اطلاعات جزئی از خواسته‌های ایران دارد و تمام زیر و بم مذاکرات را می‌داند و ناگهان می‌گوید ایران با صحبت‌های روسیه متقاعد شد از برخی خواسته‌های خود عدول کند برای مردم ایران خوشایند نیست و به هیچ شکل نیز به نفع دولت رئیسی نیست. دولتی که دنبال امتیازگیری بیشتر بود و سرتاپای دیپلماسی دولت قبل را نقد می‌کرد حالا با خواسته روسیه کوتاه آمده؟ این خبر به ضرر پایگاه رای دولت نیست؟
مردم ایران به طور طبیعی از روس‌ها خاطره خوشی ندارند و تیم دیپلماتیک دولت سیزدهم نیز علاقه خاصی به ائتلاف با روسیه دارد. این دو مسئله به خودی خود باعث حساسیت مردم به روسیه می‌شود. در چنین شرایطی چرا فعالیت رسانه‌ای تیم ایران این قدر منفعل است؟
اولین آسیب این انفعال البته متوجه تیم دیپلماتیک ایران است. طرف‌های دیگر از این ضعف برای تامین منافع بیشتر خود استفاده می‌کنند و مردم نیز سخت‌تر دست‌آوردهای احتمالی مذاکره کنندگان را باور می‌کنند.
به طور مشخص آیا این خبر یا شایعه که گفته می‌شود تیم مذاکره کننده ایران رسانه‌های آمریکایی را تحریم کرده است درست است؟ آیا تیم ایران با اختیار خود امکان انتشار صدایش در جامعه و بین نخبگان آمریکا را محدود کرده است؟ آیا زمین را بدون نبرد به صهیونیست‌ها و نئوکان‌های ایران ستیز واگذار کرده است؟
حسین امیرعبداللهیان دیپلمات با تجربه‌ای است و شخصا رسانه را می‌شناسد و رسانه را دوست دارد. او بهتر از هر کس می‌داند که واگذاری زمین رسانه به رقیب دیپلماسی را با مشکل جدی مواجه می‌کند. به نظر می‌رسد در شرایط فعلی شخص امیرعبداللهیان به عنوان وزیر خارجه باید فکری به حال این ضعف اساسی بکند.
نظر شما