گسترش حمل و نقل و ارتباطات در طول قرن 19 نیاز به یک سیستم یکپارچه زمان بندی را ایجاد کرد و مناطق زمانی معرفی شدند. مناطق زمانی تاریخچه‌ای طولانی دارند.
قبل از اختراع ساعت، مردم با استفاده از ابزارهای مختلف زمان را برای مشاهده گذر نصف‌النهار خورشید در ظهر نگه می‌داشتند . اولین دستگاه‌های اندازه‌گیری زمان که می‌شناسیم ساعت‌های آفتابی و ساعت‌های آبی هستند.
کرنومترها بازی را تغییر دادند
ساعت آونگی در قرن هفدهم ساخته شد. با این حال، این ساعت‌ها به اندازه کافی دقیق نبودند که در دریا برای تعیین طول جغرافیایی و اندازه‌گیری علمی زمان در قرن هجدهم استفاده شوند.
در سال 1764، کرونومتر اختراع شد. کرنومترها زمان را با وجود حرکت یا شرایط مختلف به دقت اندازه‌گیری می‌کردند و در قرن نوزدهم به ابزار محبوب بسیاری از دریانوردان تجاری تبدیل شدند.
ساعت‌های مبتنی بر خورشید
حتی پس از کرونومتر، بسیاری از شهرها و مناطق ساعت را بر اساس غروب و طلوع خورشید تنظیم می‌کردند. طلوع و غروب در زمان‌های مختلف اتفاق می‌افتد، اما تفاوت‌های زمانی بین مکان‌های دور تا قبل از قرن نوزدهم به سختی قابل توجه بود، زیرا زمان طولانی سفر و فقدان ارتباطات از راه دور دو عامل برای این کار بودند.
با بهبود راه‌آهن و مخابرات، استفاده از زمان محلی خورشیدی به طور فزاینده‌ای ناخوشایند شد. بنابراین، مناطق زمانی یک مصالحه بود که وابستگی پیچیده جغرافیایی را کاهش می‌داد و در عین حال اجازه می‌داد زمان محلی با میانگین زمان خورشیدی تقریبی باشد.
چالش های قرن نوزدهم
راه‌آهن‌های آمریکا در اواخر دهه 1800 مناطق زمانی مختلفی را حفظ کردند. هر ایستگاه قطار ساعت خود را تنظیم می‌کرد که هماهنگی برنامه‌های قطار را دشوار و مسافران را گیج می‌کرد. بنابراین بیش از 300 زمان محلی برای آفتاب وجود داشت. مدیران راه‌آهن سعی کردند با ایجاد 100 منطقه زمانی راه‌آهن، این مشکل را برطرف کنند، اما این تنها یک راه‌حل جزئی برای مشکل بود.
اپراتورهای خطوط راه آهن جدید به یک برنامه زمانی جدید نیاز داشتند که یک برنامه قطار یکسان برای حرکت و ورود ارائه کند. چهار منطقه زمانی استاندارد برای قاره ایالات متحده در 18 نوامبر 1883 معرفی شد.
یک نصف‌النهار اصلی
بریتانیا که قبلاً سیستم زمانی استاندارد خود را برای انگلستان، اسکاتلند و ولز پذیرفته بود، به جمع‌آوری اجماع بین‌المللی برای مناطق زمانی جهانی در سال 1884 کمک کرد.
نصف النهارهای مختلفی برای ارجاعات طولی در بین کشورهای مختلف قبل از اواخر دهه 1800 استفاده می‌شد و مریدین گرینویچ محبوب‌ترین آنها بود. شهرت رصدخانه گرینویچ برای قابلیت اطمینان و دقت در انتشار داده‌های ناوبری آن یکی از عواملی بود که به محبوبیت مریدین گرینویچ کمک کرد. علاوه بر این، صنعت کشتیرانی از داشتن یک نصف النهار اصلی سود می‌برد. بسیاری از مردم قبل از کنفرانس بین‌المللی نصف النهار در سال 1884، نصف‌النهار گرینویچ را به عنوان نصف‌النهار اصلی به رسمیت شناختند.
سر سندفورد فلمینگ یکی از بازیگران کلیدی در ایجاد یک سیستم رضایت‌بخش جهانی برای حفظ زمان بود. او از اتخاذ یک استاندارد یا میانگین زمان و تغییرات ساعتی نسبت به مناطق زمانی تعیین شده پس از آن حمایت کرد. او همچنین به تشکیل کنفرانس بین المللی مریدین در سال 1884 کمک کرد، جایی که سیستم استاندارد بین‌المللی زمان تصویب شد.
کنفرانس بین‌المللی مریدین
کنفرانس بین‌المللی نصف‌النهار در واشنگتن، ایالات متحده، پیشنهادی را در اکتبر 1884 به تصویب رساند. این پیشنهاد بیان می‌کرد که نصف‌النهار اصلی برای طول جغرافیایی و زمان سنجی باید نصف‌النهار اصلی باشد که از مرکز ابزار ترانزیت در رصدخانه گرینویچ در بریتانیا عبور کند. در این کنفرانس نصف‌النهار گرینویچ به عنوان نصف‌النهار گرینویچ و تاسیس گرینویچ (GMT) به عنوان استاندارد زمان در جهان است. سیستم منطقه زمانی 24 ساعته بین‌المللی از این رشد پیدا کرد که در آن همه مناطق به GMT در نصف‌النهار اصلی اشاره می‌کردند.
عوامل اصلی که گرینویچ را به عنوان مکان نصف‌النهار اصلی مورد علاقه قرار داد عبارتند از:
· بریتانیا تعداد کشتی‌هایی که از مریدین گرینویچ استفاده می‌کردند بیشتر از مجموع سایر نقاط جهان (در آن زمان) بود. سالنامه دریایی بریتانیا این نمودارها را در سال 1767 آغاز کرد.
· رصدخانه گرینویچ برای مدت طولانی داده‌هایی با بالاترین کیفیت تولید می‌کرد.
مناطق زمانی در قرن بیستم
جالب اینجاست که بسیاری از نقشه‌های فرانسوی با وجود نتایج کنفرانس بین‌المللی نصف النهار در سال 1884 درجه صفر را برای سال‌ها در پاریس نشان می‌دادند. GMT استاندارد مرجع جهانی بود. همه زمان‌های دیگر به عنوان ساعت‌های قبل یا پشت سر بیان می‌شدند، اما فرانسوی‌ها با پاریس ادامه دادند، به عنوان نصف‌النهار اول تا سال 1911. با این وجود، فرانسوی‌ها زمان مدنی خود را به عنوان میانگین زمان پاریس منهای 9 دقیقه و 21 ثانیه تعریف کردند. به عبارت دیگر، این همان زمان GMT بود.
در سال 1972، زمان هماهنگ جهانی (UTC) جایگزین GMT به عنوان استاندارد زمان جهانی شد. فرانسه تا آگوست 1978 به طور رسمی از UTC به عنوان مرجع منطقه زمانی استاندارد خود (UTC+1) استفاده نمی‌کرد.
بسیاری از کشورها از اواخر دهه 1920 شروع به استفاده از مناطق زمانی ساعتی کردند. امروزه بسیاری از کشورها از مناطق زمانی استاندارد استفاده می‌کنند، اما برخی مکان‌ها از زمان استاندارد 30 یا 45 دقیقه انحراف دارند. برخی از کشورها مانند چین از یک منطقه زمانی استفاده می‌کنند، حتی اگر قلمرو آنها فراتر از 15 درجه طول جغرافیایی باشد.
نظر شما