به گزارش سلام نو به نقل از قدس آنلاین، مجلس شورای اسلامی در دوره‌های مختلف مبلغی را به‌عنوان ودیعه مسکن در اختیار نمایندگان قرار می‌دهد. این مبلغ در دوره فعلی ۲۰۰ میلیون تومان اعلام شده است.
در فلسفه این مبلغ اینطور گفته می‌شود که نمایندگانی که در تهران منزل ندارند، کمک‌هزینه‌ای برای خرید یا رهن داشته باشند تا بتوانند وظیفه نمایندگی خود را دنبال کنند. اینکه "چقدر این فلسفه درست است یا خیر؟" محل بحث نیست. اما این موضوع درباره نمایندگانی که در تهران سکونت دارند و یا نمایندگانی که در دوره‌های قبلی مجلس نیز حضور داشته‌اند و این ودیعه را قبلاً گرفته‌اند، مسئله‌ای مهمتر است.
ظاهراً طبق آیین‌نامه همه نمایندگان مجلس می‌توانند این ودیعه را دریافت کنند. امّا وقتی عدالت‌خواهانه و منصفانه به این مسئله نگاه شود پرسش مهمی پیش می‌آید و آن اینکه؛ اگر نماینده‌ای در تهران خانه دارد و یا نماینده شهرستانی است که در دوره‌های قبلی در تهران خانه خریده و یا پیشتر ودیعه دریافت کرده است، چرا باید چنین مبلغ کلانی را دریافت کند، آن‌هم در شرایطی که مسکن به یک معضل و بحران بسیار جدی برای مردم عادی تبدیل شده و بسیاری از مردم در تأمین مبلغی بسیار کمتر از این نیز برای اجاره یا رهن دچار مشکلات عدیده هستند؟!
برخی خبرنگاران برای پیگیری همین مسئله، بدون القای هیچ پیش‌فرض و چالشی، با برخی نماینده‌های تهران این سؤال را مطرح کردند که؛ ۱ ــ آیا شما ۲۰۰ میلیون تومان ودیعه مسکن مجلس را گرفتید یا نه؟ ۲ ــ اگر گرفتید، یعنی در تهران خانه نداشتید؟
در موردی بسیار عجیب، آقای عبدالحسین روح‌الامینی نماینده تهران در مواجهه با پرسش خبرنگار تسنیم که این سؤال را پرسیده است، اولاً گفته است که «به تو چه؟» و سپس در پاسخ به اصرار خبرنگار که بالاخره این مسئله‌ای است که مردم حق دارند بدانند، گفته است: در تسنیم غلط کرده‌اند که گفته‌اند چنین موضوعی را بپرسید!
این درحالی است که اگر در ظاهر از آقای روح‌الامینی بپرسید "شما موافق شفافیت هستید یا خیر؟"، به‌احتمال زیاد برای مواجه نشدن با انتقاد عمومی تأکید خواهد کرد که "بنده ۱۰۰درصد موافق شفافیت هستم"! اما وقتی با کوچکترین پرسشی درباره مبلغ دریافتی مواجه می‌شود به این نتیجه می‌رسد که غلط کرده‌اند این سؤال را از او می‌پرسند، چرا که امثال او باید آسوده باشند که کسی از اعمال و رفتارشان چیزی نمی‌پرسد!
ممکن است آقای روح‌الامینی این ودیعه را دریافت کرده باشد و ممکن است دریافت نکرده باشد، اما نحوۀ مواجهه او با خبرنگار و یک سؤال ساده و البته صریح در راستای شفاف‌سازی نشان می‌دهد که چنین نماینده‌ای واقعاً تا چه‌حد اولاً به شفافیت و رسیدگی به رفتار و اعمالش اعتقاد دارد و ثانیاً تا چه‌اندازه پیش و پس از انتخابات یک‌رنگ است!
این مسئله مهمی است که نشان می‌دهد مردم باید در انتخابات مختلف نه به شعارها بلکه به «تعهدات» واقعی افراد رأی دهند تا دست آنها برای تغییر رنگ پس از رأی‌آوری باز نباشد.
نظرات