سلام نو – سرویس اجتماعی: بوی ماه مهر این بار خیلی زودتر از هر سال می‌آید، به خصوص برای بخشی از کلاس اولی‌هایی که این روزها با لباس راحتی و اسباب بازی جلوی کامپیوتر یا گوشی نشسته‌اند و مراسم معارفه یا چیزی شبیه جشن شکوفه‌ها را به شکل آنلاین برگزار می‌کنند.
اما این سرنوشت تمام دانش آموزان کلاس اولی ایران نیست. در حالی که بخشی از دانش آموزان به لطف لپ تاپ و تبلت پدر و مادر و سرعت اینترنت مناسب در حال برگزاری مراسم آشنایی با کلاس اول هستند، بخش قابل توجهی از دانش آموزان، کامپیوتر، تبلت و حتی گوشی مناسب نصب اپلیکیشن‌هایی مثل شاد یا حتی اسکای روم را ندارند که اگر هم داشته باشند، اینترنتی با کیفیت در دسترس نیست.
با ورود کرونا به ایران یکی از اولین چیزهایی که دستخوش تغییرات گسترده شد بحث آموزش بود. به خاطر تاثیر به نسبت کمتر آموزش بر اقتصاد و البته جمعیت زیاد دانش آموزان و دانشجویان، اولین موج تعطیلی‌ها به مدارس و دانشگاه‌ها خورد و با ماندگاری کرونا به سرعت بحث آموزش مجازی مطرح شد.
اما آموزش مجازی اسم رمز دردسری بزرگ بود که پدر و مادرها، معلم‌ها و حتی دانش آموزان و دانشجویان را با دردسرهایی جدی مواجه کرد. پدر و مادرها دنبال گوشی و تبلت ارزان برای دانش فرزندانشان گشتند و معلم‌ها به ناچار بیش از حد ضرورت همیشگی با اینترنت درگیر شدند.
در این میان دانش آموزان و دانشجویان هم آسیب زیادی دیدند، به ویژه دانش آموزان دبستان که به شدت به حضور معلم و فضای مدرسه برای رشد و پیشرفت نیاز دارند.
دردسرها اما از جایی اوج گرفت که وزارت آموزش و پرورش نرم افزاری به نام شاد را معرفی کرد تا دانش آموزان و دبیران به آن کوچ کنند و گروه‌های واتس اپ خود را به شاد ببرند، در این زمینه حتی اخطارهایی جدی هم به دبیران و مدیران مدارس داده شد، اما این دستور آغاز موج جدیدی از دردسر بود.
برعکس واتس اپ که روی اکثر گوشی‌ها و تبلت‌های قدیمی هم کار میکرد، شاد به اندروید جدید و گوشی و تبلتی مناسب نیاز داشت، مسئله‌ای که بخش قابل توجهی از خانواده‌هایی که وضع مالی مطلوبی نداشتند تحت فشار گذاشت. ناگهان تقاضا برای خرید گوشی یک میلیون تومانی اوج گرفت و پدر و مادرها برای نصب شاد جلوی مغازه‌ها صف کشیدند.
حالا با آمدن مهر به نظر می‌رسد هم‌چنان مشکلات زمستان و بهاری که گذشت پا برجاست و از سیستان و بلوچستان تا قلب تهران دانش آموزان، پدر و مادرها و معلم‌ها مشکلات حل نشده بسیاری دارند.
به تازگی وزیر آموزش و پرورش و معاونش دو آمار درباره عدم دسترسی دانش آموزان به آموزش مجازی اعلام کردند. بر اساس اعلام حاجی میرزایی در حال حاضر کسانی که به سامانه شاد دسترسی ندارند حدود ۳ میلیون و ۵۰۰ هزار نفرند.
همچنین به گفته رضوان حکیم‌زاده، معاون آموزش ابتدایی وزارت آموزش و پرورش سه میلیون و ۲۲۵ هزار دانش آموز به تفکیک منطقه و مدرسه شناسایی شده‌اند که به دلیل نداشتن دستگاه هوشمند و عدم دسترسی به گوشی و تبلت امکان استفاده از آموزش های مجازی را نداشتند.
هرچند به نظر می‌رسد با یک نگاه کلی آمار دانش آموزانی که از شاد استفاده نمی‌کنند بیش از این‌ها باشد. مدیرکل آموزش و پرورش خراسان رضوی در اردیبهشت گفته بود که از یک میلیون و ۳۰۰ هزار نفر دانش‌آموز استان خراسان رضوی کمتر از ۵۰۰ هزار نفر از اپلیکیشن شاد استفاده می‌کنند.
مدیرکل آموزش و پرورش کهگیلویه وبویراحمد هم در گفت‌وگویی که در اردیبهشت با همشهری داشت تایید کرده بود که حداقل۶۰هزار دانش‌آموز این استان به دلیل نبود زیرساخت‌های اینترنتی یا نداشتن گوشی‌های هوشمند به برنامه‌های آموزشی شاد دسترسی ندارند و تنها ۳۵ درصد دانش‌آموزان استان در شبکه شاد عضو هستند.
با توجه به افزایش افسارگسیخته قیمت موبایل، تبلت و لوازم کامپیوتری در سه ماه گذشته به نظر می‌رسد نه تنها راهی بسیار دشوار برای مجهز کردن این دانش آموزان به ابزار هوشمند پیش روی آموزش و پرورش است، بلکه بخشی از دانش آموزان با از دست دادن ابزار خود عملا امکان تهیه مجدد آن را ندارند و به آمار محرومین از آموزش مجازی روز به روز افزوده می‌شود.
پدر و مادرهایی هم که امکان آموزش مجازی را برای فرزندشان محیا کرده‌اند چالش‌های بسیاری دارند. بخش قابل توجهی از آن‌ها بیرون خانه کار می‌کنند و نمی‌دانند از صبح تا ظهر چطور از فرزند خود مراقبت کنند. از سوی دیگر آن‌ها عملا امکان نظارت بر فرزندانشان در فضای مجازی را ندارند و نمی‌دانند چطور باید بر استفاده درست از فضای مجازی نظارت کنند.
هر چند مشاور وزیر آموزش و پرورش و مسؤول شبکه شاد وعده داده که شاد با تغییراتی بنیادین همراه باشد که مشکلات فعلی را نداشته باشد و شکایت را کمتر کند، اما تجربه شش ماه گذشته نشان داده مشکل اصلی مشکلات فنی شاد و حتی خود شاد نیست بلکه نگاه آموزش و پرورش به آموزش مجازی است.
هزینه سرسام آور گوشی برای خانواده‌ای که امکان خرید و استفاده از این نوع گوشی را ندارد، هزینه عجیب اینترنت به خصوص اینترنت خطوط تلفن همراه و عدم استفاده از تجربه سه ماهی که دانش آموزان در این فضای مبهم شروع به یادگیری کردند، باعث نگرانی و دغدغه برای نه ماه سال تحصیلی پیش روست.
آموزش در ایران قرار بود برای همه رایگان باشد اما نگاه اخیر آموزش و پرورش و اجبار به کوچ به اپلیکیشنی که هیچ زمینه‌ای نداشت نابرابری‌های آموزشی را افزایش داد. از طرف دیگر هیچ اهتمامی از سوی آموزش و پرورش برای بازگشایی مدارس به ویژه در مناطق روستایی و حاشیه‌ای که مشکلات بیشتری برای آموزش مجازی دارند نیست.
تا نگاه آموزش و پرورش به آموزش تغییر نکند و آموزش به خاطر عدم ارتباط مستقیم با اقتصاد با کم توجهی ستاد کرونا مواجه شود با شاد و بی‌شاد مشکلات فعلی آموزش حل نمی‌شود.
نظر شما