سلام نو – سرویس ورزشی: بیرو بالاخره بعد از کلی این پا و آن پا کردن و پشت موانع مختلف ماندن از ایران رفت تا در تستهای پزشکی باشگاه آنتورپ بلژیک شرکت کند.
حالا علیرضا بیرانوند با آن پسرکی که تازه به تهران آمده بود خیلی فرق کرده و به یکی از بهترین دوازبانان ایران و البته ستون قهرمانیهای اخیر پرسپولیس تبدیل شده. او در مدت حضور در لیگ ایران برای چهار فصل پی در پی بهترین دروازهبان ایران شد و در فصل 97-98 هم مرد سال فوتبال ایران لقب گرفت.
بیرانوند حتما با وجود برخی ضعفها دوازهبانی خوب و مطمئن برای تیم ملی فوتبال ایران و به ویژه پرسپولیس بوده است. شاید به عنوان منتقد بیرانوند شهرت او را مدیون پرتابهای دست بلندش، مهار پنالتی رونالدو یا بازی در پرسپولیس بدانید، اما آمار نشان میدهد که بیرو لایق تمجیدها است.
در فصل آخر قبل از حضور بیرانوند در پرسپولیس آنها 34 گل خوردند اما در دو سال پس از آن تنها 29 گل دریافت کردند تا علی بیرو بعد از چند فصل یکی از نگرانیهای بزرگ پرسپولیسیها را رفع کند.
پرسپولیسیها بعد از بازنشستگی احمدرضا عابدزاده در دهه هشتاد هرچند دروازهبانان مستعدی مثل داوود فنایی، فرشید کریمی و علیرضا حقیقی را در اختیار داشتند، اما هیچ گاه سنگربانی مطمئن و با ثبات مثل عابدزاده را تجربه نکردند.
بیرانوند هرچند قدرت رهبری عابدزاده را نداشت اما با فیزیک مناسب و تلاش بسیار به دروازه بانی تبدیل شد که خیال سکوهای سرخ را از دروازه راحت میکرد.
پرسپولیس با بیرانوند در این سال ها 3 قهرمانی لیگ برتر، 3 سوپرجام و یک جام حذفی به دست آورد و علی بیرو نیز سه دستکش طلایی را به خود اختصاص داد تا با 10 کاپ رنگارنگ سرخوپشان را به مقصد بلژیک ترک کند.
او در حالی از پرسپولیس جدا شد که 150 بازی برای پرسپولیس انجام داد و در لیگ برتر و لیگ قهرمانان آسیا 69 کلین شیت به ثبت رساند، عددی که در کنار بازیهای دیگر او به 100 کلین شیت میرسد و نامش در کنار دروازهبانان شاخص ایران و باشگاه پرسپولیس ثبت میکند.
«ایگور پانادیچ» مربی دروازهبانهای اسبق پرسپولیس با ابراز امیدواری نسبت به انتقال بیراوند به اروپا از رفتن او به تیمهای بزرگتر ناامید نیست و به ایرنا میگوید: بیرانوند هنوز هم با سایر دروازهبانان ایرانی از نظر کیفیت اختلاف زیادی دارد. من ۳ سال با او کار کردم و او هر روز بیشتر تلاش میکرد و بهتر و با انگیزهتر از روز قبل بود. از طرفی او همیشه حرفش را در زمین میزد. موفقیتها و کارنامه او هم پاسخگوی همه انتقادات است.
با وجود حضور چهرههایی مثل دایی، کریمی، مهدویکیا، هاشمیان، رحمان رضایی و جهانبخش در سطح اول اروپا، علیرضا بیرانوند راهی به مراتب سختتر در پیش دارد. او هم در سن بالاتری راهی اروپا شده و هم به عنوان دروازهبان، راهی سختتر از دیگر بازیکنان در پیش دارد، راهی که با سابقه نه چندان درخشان دیگر دروازهبانان ایرانی در خارج از کشور سختتر هم میشود.
هر چند ناصر حجازی در یک قدمی لژیونر شدن در اروپا قرار داشت، اما در نهایت نیما نکیسا اولین دروازهبان ایرانی بود که به صورت رسمی و حرفهای در اروپا بازی کرد به وریا در سوپر لیگ یونان پیوست.
نفر بعد علیرضا حقیقی بود که بعد از حضور ناموفق در روسیه، برای کوویلیا، پنافیل و ماریتیمو بازی در پرتغال کرد. در سوئد هم برای اسکیلستونا درون دروازه ایستاد و در نهایت به نساجی مازندران پیوست. سوشا مکانی دیگر دروازهبان پرسپولیس هم در میوندالن و استرومگودست نروژ بازی کرده و همچنان عضو باشگاه میوندالن است.
اما موفقترین دروازهبان ایرانی خارج از کشور قطعا امیر عابدزاده است؛ فرزند دروازهبان اسطورهای احمدرضا عابدزاده که هنوز برای هوداران فوتبال دوست داشتنی است.
امیر برای تیم مارتیمو در پریمیرا لیگای پرتغال به میدان میرود و به نوعی دروازهبان اصلی این تیم حساب میشود و با کلین شیت و مهار پنالتی خود را در این تیم به اثبات رسانده است.
حالا علیرضا بیرانوند باید ببیند در چه راهی گام میگذارد؟ راه علی دایی و مهدی مهدوی کیا یا راه علیرضا حقیقی و سوشا مکانی؟ آیا او میتواند بعد از سالها، تجربه درخشان مهدویکیا و دایی را برای فوتبال ایران تکرار کند؟