در سال‌های اول زندگی پایه تلاش و فعالیت کودک باید متوجه حصول رضایت پدر و مادر باشد؛ یعنی همه کارهایش به این خاطر باشد که رضای والدین را جلب نماید و حتی در سنین اول دبستان همین طرز فکر با دامنه بیشتر قابل قبول است یعنی کودک بکوشد که رضای والدین معلم و مدیر مدرسه را فراهم کند شکی نیست که بعدها وقتی قدرت تشخیص و تمیز یافت رضای باطنی خود و جلب خشنودی پروردگار جای آن را خواهد گرفت.

به این ترتیب زمانی کودک مورد تشویق قرار خواهد گرفت که در تلاش برای رسیدن به هدفی باشد؛ بنابراین کودک باید متوجه شود که هر چقدر پدر و مادر با او بیشتر دوست شوند بیشتر به خوبی و برکت می رسد.

به این ترتیب متوجه خواهد شد که هر وقت کار خوبی انجام دهد که پدر و مادر از او راضی شوند به او غذا و لباس و محبت بیشتری از طرف آن‌ها خواهد رسید.

این موجب می شود که در زمانی که کودک رشد کرد و به سنین بالاتری رسید این رضایت درونی موجب تحرک و تلاش بیشتر برای کارهای خوب شود؛ و این رضایت درونی وابسته به زمان و مکان نبوده و همیشه با فرد همراه است.

تشویق وسیله تائید نه تکیه گاه

تشویق زمینه‌ای برای تائید طفل در جنبه‌ای است که او از آن احساس غرور کند و به کار خود بدون اتکا به تشویق ادامه دهد. هر آنگاه که تائید کردند فعالیتش را ادامه دهد و هرگاه که از آن خودداری شد او را هم ترک عمل گویند.

اشکال تشویق:

باید رضایت پدر و مادر به عنوان اساس تشویق کودک قرار گیرد تا جلب محبت بیشتر به عنوان هدف کودک شناخته شود. در واقع واژه دوست ندارم موجب ترک کار اشتباه گردد. در واقع کودک از قبل معنی این محبت و یا عدم محبت را دریافته است و بر این اساس نیز زندگی و رفتار می کند.

مسئله ای که در اینجا مطرح است این است که کودک را چگونه و به چه صورتی تشویق کنیم؟ پاسخ این است که آن به سن و در طفل و نوع عمل بستگی دارد. طبیعی است که کودک خردسال معنی دوستی والدین و تشویق آن‌ها را در پذیرایی از خود تغذیه، نازکشی و. می‌داند برای کودک ۴ ساله یک شکلات ممکن است به اندازه یک هدیه قابل توجه که به بزرگ‌سال می دهیم ارزش داشته باشد. بدین سان سن و درک کودک در این امر نقش اساسی و تعیین کننده دارد

خطر تشویق

تشویق با همه فوایدی که در جنبه تحریک یک شخص برای حرکت به سوی یک هدف دارد ممکن است از نظر تربیتی گاهی خطرناک شود؛ و آن هنگامی است که تشویق به صورت رشوه به خود گیرد؛ یعنی طفل عمل خود را کاملاً وابسته به پاداش بداند که در ازای آن دریافت می دارد. همان‌گونه که ذکر شد کودک باید عمل را به عنوان وظیفه انجام دهد نه به خاطر توقع پاداش.

پس اگر کودک کار خوبی انجام داده باید تشویق شود و باید این طور باشد که به خاطر انجام وظیفه کودک تشویق شده نه اینکه کودک برای اینکه تشویق شود اقدام به انجام وظیفه کند در غیر این صورت هم فرد و هم جامعه دچار اختلال خواهند شد.

زیرا اگر کودک به شکل بد تربیت شود او فردی وابسته، اتکائی، پرتوقع، طلبکار بار می آید و در نتیجه پدر و مادر در تأمین خواسته های او دچار مشکل خواهند شد.

منبع: خانواده و تربیت کودک نویسنده: دکتر علی قائمی

کد خبرنگار: ۱
۰دیدگاه شما

برچسب‌ها

پربازدید

پربحث

اخبار عجیب

آخرین اخبار

لینک‌های مفید